Πριν μερικές μέρες έκλεισε το amigaplanet.gr. Μπορώ να πω ότι με εξέπληξε. Δεν συμμετείχα ενεργά στην κοινότητα εδώ και χρόνια, παρόλα αυτά παρακολουθούσα έστω 1-2 φορές την εβδομάδα τι γίνεται, σε όλα τα σχετικά site (εκτός και εντός Ελλάδας).

Πέρα όμως από την αρχική έκπληξη, ένοιωσα ένα deja-vu ότι όλα αυτά έχουν συμβεί στο παρελθόν και θα ξανασυμβούν. Δεν λέω σε καμία περίπτωση οτι το amigahellas ήταν το ίδιο με το amigaplanet ή το ανάποδο. Δεν συγκρίνω προσπάθειες ατόμων εκατέρωθεν. Απλά λέω οτι καταλαβαίνω 100% (ή τουλάχιστον επειδή δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε, νομίζω οτι καταλαβαίνω) τον Χ. Παπαδάκη και γιατί το έκανε. Ξανά όμως για να μην παρεξηγηθώ. Δεν εστιάζω σε προσπάθειες, και μετρήσεις Amigo-σύνης. Περισσότερο προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο που εμπλέκεται στην όλη ιστορία, γιατί το κάνει, τι προσδοκεί από την φάση και που καταλήγει αυτή ενδεχομένως.

Αλλά ίσως να προσπαθήσουν άτομα πιο έξυπνα από μένα και να μην βγάλουν άκρη. Σε κάποιον απ’ εξω μπορεί να φαίνεται αδιανόητο πως μια (κυριολεκτικά) χούφτα ανθρώπων δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν. Βλέπεις μια τρομερή δυναμική που παράγει διαμάντια, αλλά ξαφνικά όλα στράφι. Γιατί;

Η μόνη μου εξήγηση είναι οτι και για τα 2 παραπάνω (την άνοδο και την πτώση) φταίει το ίδιο πράγμα. Ο μικρός πυρήνας ανθρώπων που απαρτίζουν τις κοινότητες αυτές. Είναι η ευχή και η κατάρα τους.

Η Ελληνική κοινότητα της Amiga (ανεξάρτητα απο sites, τα ξεχνάμε από τώρα και πέρα), έκανε μικρά θαύματα. Εκδηλώσεις, gatherings, περιοδικά, site, άρθρα, software, hardware κατασκευές, μόντες, συναντήσεις, στέκια, ταξίδια, φαί, καφέδες… (Αλήθεια μου λείπουν πολύ τα κουβαλήματα μηχανημάτων και στησίματα στα gathering…). Και έγιναν νομίζω γιατί ο μικρός πυρήνας ανθρώπων που έτρεξαν μπορούσε να μιλήσει μεταξύ τους, και σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή όλοι να πιστεύουν το ίδιο πράγμα. 1-2 που τα ξεκινούσαν (και θα ήμουν αχάριστος να μην δώσω πάρα πολλά εύσημα για αυτό τον Γιώργο/walkero που έτρεξε και ξεκίνησε σχεδόν τα πάντα), και οι υπόλοιποι έτρεχαν όσο μπορούσαν. Συμμετείχαν, πρόσθεταν πινελιές και όλα “γινόντουσαν” με κάποιο μαγικό τρόπο.

Αυτό όμως δεν διαρκεί για πάντα. Και δεν είναι απαραίτητα κακό. Οι άνθρωποι κουράζονται, δεν έχουν την ίδια διάθεση, έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους, κοκ. Κάποτε όμως έρχεται η στιγμή να αποφασίσουν όλοι μαζί τι κοινότητα θέλουν. Και το τι θα αποφασιστεί θα καθορίσει το πως θα δουλέψει και τι θα παράγει. Η κοινότητα εκείνη τη στιγμή άρχισε να ακούγεται (μέσω των εκδηλώσεων κυρίως) και έξω από τα στενά όρια της. Για μένα εκεί ήταν το κομβικό σημείο. Δεν αποφασίσαμε όλοι μαζί τι σόι κοινότητα θέλαμε. Αν θέλαμε δηλαδή κάτι που να μπορεί να μας πλησιάσει και κάποιος “απ΄ έξω” και να δώσουμε ένα σοβαρό πρόσωπο, ή αν θα θέλαμε να ήμασταν πιο λάσκα με ότι φόβο αυτό όμως συνεπάγεται (να δίναμε ένα πιο χαβαλεδιάρικο τόνο χωρίς να μας ένοιαζε τι θα έβλεπε κάποιος απ’ έξω). Κανένα από τα 2 δεν είναι λάθος ή σωστό. Συμφωνούσαμε όμως γενικά όλοι, οτι δεν γίνεται να μπει κάποιος που μας γνώρισε σε κάποια εκδήλωση, να ενδιαφέρεται για τον retro/amiga χώρο και στο site να διαβάζει βρισιές/απειλές ή κάθε είδους προσβλητικά post και threads. Hello moderation ! Επειδή όμως η απόφαση δεν είχε παρθεί, η πολιτική αυτή ήταν δίκοπο μαχαίρι. Σε κάποιους άρεσε, σε άλλους όχι.

Αυτό είναι και το πρόβλημα ίσως τελικά των λίγων ανθρώπων. Όσο εύκολο είναι να συμφωνήσουν, άλλο τόσο είναι και να διαφωνήσουν. Ενδεχομένως όσο αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων, τόσο περισσότερο ίσως εύκολο είναι να βρεθεί ένας μέσος όρος. Ίσως ένα μαζικό moderation (π.χ. με ψήφους όλων με ίδια δικαιώματα και βάρος) να μπορεί τελικά να είναι η λύση. Όλοι δηλαδή, να δώσουν τον τόνο της κοινότητας και όχι μερικοί στην αρχή ή ενδιάμεσα.

Η συμβουλή μου, αν μου επιτραπεί, τελικά σε νέες προσπάθειες (hello amigacomet.gr ! :-) ) είναι η εξής. Αποφασίστε τι κοινότητα θέλετε εξαρχής. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Στηρίξτε αυτή την επιλογή από εκεί και μετά και όλα θα είναι οκ.

Προσωπικά δεν μετανιώνω σε τίποτα σε όσα έκανα όσα χρόνια ήμουν μέσα στο “κόλπο”. Γνώρισα τρομερά άτομα, πέρασα καταπληκτικά, αλλά κάποια στιγμή τα πράγματα απλά δεν ήταν σωστά, και είχαν περισσότερο κόστος από ευχαρίστηση. Δεν το κάνεις για να βγάλεις χρήματα ή να προσφέρεις υπηρεσίες. Πρέπει αρχικά να περνάς καλά. Προσωπικά; Δεν θέλω moderation. Πιστεύω οτι τα άτομα πρέπει να μπορούν να αυτο-ελεγθούν (και μπορούν αν θέλουν) και κατά προέκταση η ίδια η κοινότητα να αυτο-συντηρήται και να βρίσκει ηρεμία και καταστάσεις ηρεμίας αυτόματα. Χρειάζονται μηχανισμοί για αυτό; Ίσως. Δεν νομίζω όμως οτι το moderation είναι ένα από αυτά. Χάνεις πολύ χρόνο σε αυτό που σε αποτρέπει από τον αρχικό στόχο (να περνάς καλά είπαμε ;-) ).

Back to posts